Στις 15 Ιουνίου συμπληρώνονται 28 χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο Μάνος Χατζιδάκις θεωρείται ο πρώτος που συνέδεσε με το έργο του, θεωρητικό και συνθετικό, τη λόγια μουσική με τη λαϊκή μουσική παράδοση.
Ο μουσικοσυνθέτης ανέπτυξε, ήδη από την εποχή της απελευθέρωσης, βαθιά πολιτική σκέψη, κεντρικός άξονας της οποίας ήταν η αμφισβήτηση και η αναθεώρηση.
Το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» (Columbia / EMI, 1965) και ο «Μεγάλος Ερωτικός» (Νότος / Λύρα, 1972) κυκλοφόρησαν με διαφορά επτά ετών και έχουν καθορίσει όχι μόνο το έργο του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό ευρύτερα.
«Το Χαμόγελο της Τζοκόντας»
Το πρώτο είναι έργο – ορόσημο για τη μεταπολεμική ελληνική δημιουργία, που αμφισβητεί τα στεγανά μεταξύ λόγιου και λαϊκού. Είναι η ώριμη έκφραση του λυρικού κόσμου του Χατζιδάκι, που κινείται επιδέξια μεταξύ συμφωνικής και δημοφιλούς μουσικής.
«Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες τη μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της, κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί».
Με αυτά τα λόγια έκλεινε ο Μάνος Χατζιδάκις το σημείωμά του στην πρώτη έκδοση του θρυλικού πλέον «Το Χαμόγελο της Τζοκόντας».
Το έργο, που έχει πουλήσει πάνω από πέντε εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ηχογραφήθηκε το 1965 στη Νέα Υόρκη σε παραγωγή του θρύλου Quincy Jones.
«Ο Μεγάλος Ερωτικός»
Ο «Μεγάλος Ερωτικός» αποτελεί μια από τις κορυφές της χατζιδακικής δημιουργίας.
Στο «Μεγάλο Ερωτικό» ο Χατζιδάκις μελοποίησε Ελύτη, Καβάφη, Σαπφώ, Σαραντάρη, Γκάτσο, Σολωμό, Ευριπίδη, Χορτάτζη, Σολομώντα και ένα ποίημα της Μυρτιώτισσας, το οποίο στάθηκε η αφορμή για τη δημιουργία του έργου.
Στην πρώτη αξεπέραστη ηχογράφηση τα τραγούδια του δίσκου ερμήνευσαν η Φλέρυ Νταντωνάκη και ο Δημήτρης Ψαριανός.
«Ο Μεγάλος Ερωτικός είναι ένας λαϊκός θεός, που ζει στη φαντασία μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ίσαμε να πεθάνουμε, όμορφος, εφηβικός και αδιάκοπα ζωντανός», ανέφερε ο Μάνος Χατζιδάκις στο οπισθόφυλλο του δίσκου.
«Ο Μεγάλος Ερωτικός δε φοράει γραφικά τοπικά ρούχα. Φοράει τα δικά του που συνθέτουν δύσκολους συνδυασμούς ήχων, ανάλαφρων χρωμάτων και ποιητικών ονείρων. Δεν περιέχει μηνύματα που εύκολα τα σβήνουν οι βροχές, δεν αντιστέκεται», συνέχισε.
«Με τα τραγούδια αυτά αποτείνομαι στην πιο κρυφή ευαισθησία των νέων ανθρώπων κάθε ηλικίας κι όχι στους εφήμερους κι ανεξέλεγκτους ερεθισμούς τους. Τα τραγούδια αυτά δεν είναι αισθησιακά. Λειτουργούν πέρ’ απ’ την πράξη, στο βαθύ αίσθημα που χαρακτηρίζει οποιαδήποτε σχέση, κάθε μορφής, αρκεί να περιέχει τις προϋποθέσεις γι’ ανθρώπινη επικοινωνία», εξήγησε.
Κατά μια έννοια, ο «Μεγάλος Ερωτικός» μουσικά εγγράφεται στην προέκταση των πειραματισμών στο «Χαμόγελο της Τζοκόντας».
Επικαλούμενος την τέχνη της ποίησης καθαυτή, διαπερνάει τα σύνορα των ειδών και εγκαθιστά έναν λειτουργικό διάλογο ανάμεσα στο λόγιο και το λαϊκό μουσικό ήθος και έθος, έξω από στερεότυπα και γραφικότητες.
Ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε για την «Οδό Ονείρων» στις 15 Ιουνίου 1994.
