Θλίψη στην ελληνική μουσική.

Πέθανε τα ξημερώματα του Σαββάτου ο αγαπημένος τραγουδιστής Σταμάτης Κόκοτας σε ηλικία 85 ετών.

Σύμφωνα με πληροφορίες, απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών στο Ασκληπιειό Βούλας όπου νοσηλευόταν μετά από ραγδαία επιδείνωση της υγείας του.

Ο Σταμάτης Κόκοτας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Μαρτίου 1937 σε μια μεγάλη οικογένεια έξι παιδιών.

Ο πατέρας του ήταν γιατρός τον οποίο έχασε όταν ήταν ακόμα μικρό παιδί, ενώ όπως είχε δηλώσει ο ίδιος έτρεφε μεγάλη αδυναμία στη μητέρα του. Όταν τελείωσε το σχολείο, ο Σταμάτης Κόκοτας βρέθηκε στο Παρίσι για σπουδές στην Ιατρική, κατόπιν επιθυμίας της μητέρας του.

Στη Γαλλία τραγούδησε μέχρι και με την Έντιθ Πιαφ, ενώ εκεί γνώρισε τον Σταύρο Ξαρχάκο, στον οποίο χρωστούσε πολλά, όπως δήλωνε ο ίδιος. «Εκείνος με ανακάλυψε και με παρουσίασε στο κοινό», έλεγε πάντα στις συνεντεύξεις του για τον Ξαρχάκο.

Είχε σημαντική δισκογραφική παρουσία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970, οπότε και συνεργάστηκε με ορισμένους από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες της εποχής, όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Αντώνης Κατινάρης, ο Χάρης Λυμπερόπουλος, ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής, ο Λυκούργος Μαρκέας, ο Ανδρέας Καραγιαννόπουλος κ.ά.

Ο Σταμάτης Κόκοτας έκανε δύο γάμους και απέκτησε τρία παιδιά. Με την πρώτη του σύζυγο απέκτησε τον Δημήτρη που ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του στο τραγούδι και την Έλλη, ενώ με τη δεύτερη γυναίκα του την Εύα, απέκτησαν μία κόρη τη Μαριάννα.

Από τους πιο πιστούς θαυμαστές του, αλλά φίλος του ήταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Ο Σταμάτης Κόκοτας είχε βρεθεί αρκετές φορές στον Σκορπιό, το ιδιωτικό νησί του Έλληνα κροίσου, ενώ είχε γίνει φίλος τόσο με τη Μαρία Κάλλας, όσο και με την Τζάκι Κένεντι Ωνάση.

Χαρακτηριστικό του γνώρισμα ήταν οι μακριές φαβορίτες του, ενώ ήταν μεγάλος φίλαθλος του Παναθηναϊκού και ασχολήθηκε, επίσης, με το μηχανοκίνητο αθλητισμό.

Θλίψη στην ελληνική μουσική προκαλεί η απώλεια του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 84 ετών ο σπουδαίος Γιάννης Μαρκόπουλος, μετά από μάχη που έδωσε το τελευταίο διάστημα με τον καρκίνο.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ήταν ένας από τους πιο γνωστούς και παραγωγικούς Έλληνες συνθέτες, το όνομα του οποίου έχει συνδεθεί με μεγαθήρια της ελληνικής μουσικής παράδοσης, όπως ο Νίκος Ξυλούρης.

Έχει γράψει μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και τον χορό, το όραμα του έχει μείνει για πάντα χαραγμένο στην ιστορία του ελληνικού πενταγράμμου.

Διαφήμιση

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ίδρυσε μια μοναδική και ιδιαίτερη ορχήστρα που συνδύαζε τα συμφωνικά και τα ελληνικά παραδοσιακά όργανα. Η λύρα, το κανονάκι, το σαντούρι, η φλογέρα θα σταθούν αρμονικά και τόσο θαυμαστά πλάι στα κλασσικά όργανα, δημιουργώντας κάτι σύγχρονο και μοναδικά διαχρονικό.

Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό παγκοσμίως. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ήθελε να μιλήσει έτσι για την σύνδεση του ανθρώπου με τις φυσικές του ρίζες.

Το έργο του συνδυάζει από ροκ μέχρι παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, από συμφωνική μουσική μέχρι ακόμη και ποπ τραγούδια.

Ποια ήταν όμως η ταραχώδης ζωή αυτού του μεγάλου δημιουργού; Τι πέρασε στη ζωή του για να γίνει αυτό που είναι σήμερα;

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1939 στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Ιεράπετρα, ανατολικά του Ηρακλείου. Στο ωδείο της πόλης παρακολούθησε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής στο βιολί και στη λύρα.

Το 1956 ο Γιάννης Μαρκόπουλος άρχισε τις σπουδές του στην κοινωνιολογία και τη φιλοσοφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Παράλληλα, συνέχισε και τις σπουδές του στη μουσική στο Ωδείο Αθηνών. Του δίδαξε βιολί ο καθηγητής Joseph Bustidui και μουσική ο συνθέτης Γεώργιος Σκλάβος. Εκεί έγινε η ζύμωση που μεταποίησε το ταλέντο του και το ανέβασε στους ουρανούς.

Από μικρό παιδί ο Γιάννης Μαρκόπουλος κατάφερε να παίξει πολλά όργανα και να τα αφομοιώσει μέσα του πολλές μουσικές.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς Έλληνες καλλιτέχνες.

Έγραψε τη μουσική για την ταινία «Μικρές Αφροδίτες». Για το έργο του αυτό, ο Γιάννης Μαρκόπουλος βραβεύτηκε το 1963 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Το ταλέντο του όμως δεν έχει σταματημό πλέον, εκείνο τον καιρό βρίσκεται στην πιο παραγωγική περίοδό του. Την ίδια χρονιά έγραψε τη μουσική στα χοροδράματα «Θησέας», «Χιροσίμα» και «Τρία σκίτσα για χορό».

Το 1967, με την επιβολή της δικτατορίας, ο Γιάννης Μαρκόπουλος έφυγε για το Λονδίνο λόγω της Χούντας. Εκεί συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική με την Αγγλίδα συνθέτρια Elisabeth Lutyens.

Διαφήμιση

Το 1969 επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1981 παντρεύτηκε τη συνεργάτιδά του και ερμηνεύτρια των έργων του Βασιλική Λαβίνα και απέκτησαν την κόρη τους.

Με την είσοδο της δεκαετίας του ’70, ο Γιάννης Μαρκόπουλος υλοποίησε το μουσικό του όραμα.

Κατέθεσε μουσικά έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και μία καλλιτεχνική τομή για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα έργα με ενότητα της αισθητικής και της φιλοσοφικής άποψης του συνθέτη ως προς τις θεμελιακές αρχές τους, με το καθένα όμως από αυτά να είναι διαφορετικό.

Στην Αγγλία ο Γιάννης Μαρκόπουλος μελοποίησε το έργο «Ήλιος Ο Πρώτος» του Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1979.

Παράλληλα, ήταν είναι πολύ κοντά στη σύνθεση του πιο διάσημου τραγουδιού του, το «Ζαβαρακατρανέμια».

Στην Αγγλία η φήμη του και η καριέρα του απογειώθηκαν για πάντα.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος συνέθεσε έργα ορχηστρικά όπως τους «Πυρρίχιους Χορούς» που θα παιχτούν από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνο και τη μουσική για το έργο «Τρικυμία» του Σαίξπηρ που ανέβηκε στο Εθνικό θέατρο της Αγγλίας.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος έγραψε επίσης μουσική για τον Κάρολο Κουν, για πολλά από τα θεατρικά που ανέβασε.

Οι δημιουργίες του έχουν ακουστεί σε όλο τον κόσμο.

Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος έδωσε συναυλίες σε όλη την Ευρώπη, τη Ρωσία, την Αμερική και την Αυστραλία.

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το έργο του για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η μουσική του έχει ντύσει κείμενα του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου, του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ και του Μπέκετ.

Το έργο του και η μουσική του συμπυκνώνει τις ελληνικές ρίζες, την ντοπιολαλιά των Ελλήνων, την ψυχή τους, το όραμα του ελληνικού λαού για ελευθερία και αγάπη.

Στην τέχνη του και στις νότες του ο Γιάννης Μαρκόπουλος οραματίστηκε μία ύπαρξη γεμάτη φύση, μία επιστροφή στις πατρογονικές αξίες των Ελλήνων που γίνονται ένα με το χώμα και το αθάνατο τοπίο.

Ο Σταύρος Λογαρίδης έδινε μάχη με τον καρκίνο.

Σε ηλικία 69 ετών ο συνθέτης και τραγουδιστής Σταύρος Λογαρίδης έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας πίσω του σπουδαίο μουσικό έργο.

Από τους Poll, μαζί με τον Κώστα Τουρνά και τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, μέχρι τη μετέπειτα σόλο καριέρα του, ο Σταύρος Λογαρίδης είχε το δικό του, προσωπικό μουσικό στίγμα.

Ο Σταύρος Λογαρίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1953. Από παιδί είχε κλίση στη μουσική, με την οποία ήρθε σε επαφή μέσω του παππού του, που ήταν ιεροψάλτης. Ο πατέρας του έπαιζε κιθάρα και η μητέρα του ακορντεόν.

Από την Κωνσταντινούπολη στη δόξα με τους Poll

Όταν ήταν 14 ετών δημιούργησε το συγκρότημα Juniors και αμέσως μετά τους Sphinx, που κέρδισαν το πρώτο βραβείο παντουρκικού διαγωνισμού μουσικής της εφημερίδας Hurriyet.

Στα 15 του ήρθε στην Αθήνα και κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών με τον τίτλο «Ήταν Μια Μικρούλα Και Μελαχρινούλα». Για να βγάλει χρήματα συμμετείχε σε φωνητικά του Μάνου Χατζηδάκη στις ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Ο τότε διευθυντής της Polydor, Νίκος Αντίππας, τον έφερε σε επαφή με τους Κώστα Τουρνά, Robert Williams και Κώστα Παπαϊωάννου. Κάπως έτσι γεννιούνται οι Poll που θα κάνουν δύο μεγάλους δίσκους, το «Άνθρωπε» και το «Λευκό Album».

Ο Σταύρος Λογαρίδης αποχώρησε από τους Poll όταν το συγκρότημα πήρε την απόφαση να εμφανιστεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972.

Στη συνέχεια δημιούργησε το συγκρότημα «Ακρίτας» μαζί με τους Άρη Τασούλη και Γιώργο Τσουπάκη και κυκλοφόρησε το ομώνυμο άλμπουμ, περνώντας σε πιο progressive ήχους.

Αργότερα ταξιδεύουν στο Λονδίνο για να ηχογραφήσουν με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου πέντε τραγούδια που παραμένουν ακυκλοφόρητα.

Μέχρι το 1977, ο Σταύρος Λογαρίδης έκανε μουσική για δύο σήριαλ στην τηλεόραση, τη «Μενεξεδένια Πολιτεία» του Άγγελου Τερζάκη και την «Οικογένεια Ζαρντή» του Κώστα Χατζηαργύρη στην κρατική τηλεόραση.

Επίσης, έχει γράψει τη μουσική για την ταινία μεγάλου μήκους «Η Φόνισσα» με την οποία απέσπασε το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην πρώτη μεταπολιτευτική και επεισοδιακή του πρεμιέρα με κριτική επιτροπή τους Μελίνα Μερκούρη, Μάνο Λοίζο και Νίκο Κούνδουρο.

Από το 1976 έως το 1981, ο Σταύρος Λογαρίδης κυκλοφόρησε τρεις προσωπικούς δίσκους.

Πρόκειται για το «Ασπρόμαυρο» με παραγωγό τον Γιάννη Πετρίδη και συνεργάτες τους Μανώλη Ρασούλη και Γρηγόρη Φαληρέα και το «Άλλη Γη» με παραγωγό τον Λουκά Σιδερά των Afrodites Child.

Ο Σταύρος Λογαρίδης αποχώρησε από την Polydor και το 1985 συνεργάστηκε με την εταιρεία Lyra, όπου ένωσε τις δυνάμεις με τον Γιώργο Ζήκα στον δίσκο «Με Τα Φεγγάρια Χάνομαι» με τη συμμετοχή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.

Η σκοτεινή εποχή

Από το 1986 έως το 1989 ο Σταύρος Λογαρίδης θα περάσει τη σκοτεινή εποχή της ζωής του.

Ένα σκληρό διαζύγιο, μια δικαστική διαμάχη στο Λονδίνο για τα δικαιώματα της «Μενεξεδένιας Πολιτείας», αλλά και ο εθισμός του στις ουσίες, καταλήγουν σε δύο συλλήψεις φορές για χρήση ναρκωτικών.

Έκανε αποτοξίνωση στο Άμστερνταμ το 1989, γύρισε στην Ελλάδα και το 1992 μετακόμισε στην Τήνο, όπου έμεινε τρία χρόνια. Εκείνη την εποχή άρχισε να στρέφεται στη θρησκεία, κάνοντας μερικές ακόμη δισκογραφικές δουλειές, πριν αρρωστήσει και τελικά πεθάνει μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

Θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο.

Τραγικό θάνατο βρήκε το βράδυ της Τρίτης 3 Ιανουαρίου, ενώ βρισκόταν με τη σύζυγό του στο σπίτι τους στη Μακρινίτσα του Πηλίου, ο γνωστός συνθέτης, κιθαρίστας και ραδιοφωνικός παραγωγός Νότης Μαυρουδής.

Σύμφωνα με το Magnisia News, ο άτυχος καλλιτέχνης ενώ είχε πάει για διακοπές στο σπίτι του στην Κουκουράβα, λίγο μετά τις 20:30, έβαλε ένα ξύλο στα κάγκελα της αυλής του σπιτιού του και πάτησε πάνω, ίσως για να διορθώσει κάτι, αλλά πιθανόν έχασε την ισορροπία του ή ζαλίστηκε και έπεσε στο κενό.

Με βάση διασταυρωμένες πληροφορίες, ο 77χρονος έπεσε από ύψος τριών μέτρων πάνε σε πέτρα με το κεφάλι, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα.

Η σύζυγός του, μη μπορώντας να πιστέψει τι είχε συμβεί, κάλεσε το ΕΚΑΒ στις 20.45, κινητή μονάδα με γιατρό πήγε στο σημείο, αλλά ο άτυχος συνθέτης ήταν γεμάτος αίμα και ήδη είχε αφήσει την τελευταία του πνοή.

Η σορός του μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Βόλου, όπου οι γιατροί διαπίστωσαν τον θάνατό του.

«Τυχερός που άραξα στη Μακρινίτσα και απολαμβάνω αυτά που μας προσφέρει ο τόπος… »

«Είμαι τυχερός που έχω αράξει στη Μακρινίτσα και απολαμβάνω όλα αυτά που μας προσφέρει ο τόπος», έλεγε χαρακτηριστικά πριν από ένα μήνα, μιλώντας στο Ράδιο ΕΝΑ και στον Ηλία Κουτσερή ο Νότης Μαυρουδής, ο οποίος περνούσε μεγάλα διαστήματα της ζωής του στο γνωστό χωριό.

Μάλιστα, ο Νότης Μαυρουδής αναφέρθηκε και στα σχόλια του Λουδοβίκου των Ανωγείων στο Ράδιο Ένα, ο οποίος εξήρε την ομορφιά του Πηλίου και συγκεκριμένα της Μακρινίτσας.

«Ο Λουδοβίκος ξέρει πολύ καλά όλα αυτά τα βαθιά νοήματα, το βλέμμα και τις αισθήσεις, διότι πέρα από τραγουδοποιός είναι και ένας πολύ καλός ζωγράφος. Όταν έρχομαι στη Μακρινίτσα νιώθω αυτή την αύρα του τόπου. Θεωρώ ότι είμαι τυχερός που έχω αράξει εκεί στη Μακρινίτσα και απολαμβάνω όλα αυτά που μας προσφέρει ο τόπος», είχε πει.

Ποιος ήταν ο Νότης Μαυρουδής

Ο Νότης Μαυρουδής τα δυο πρώτα χρόνια της ζωής του τα έζησε στη φυλακή δίπλα στη μητέρα του, που ήταν πολιτική κρατούμενη. Το 1958 ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο με καθηγητή τον Δημήτρη Φάμπα και πήρε το δίπλωμα το 1969 με Άριστα.

Το 1970 εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου του ανατέθηκε η έδρα κλασικής κιθάρας στη Scuola Ciciva di Milano, στην οποία δίδαξε ως το 1975. Το 1970 επίσης παρακολούθησε τα μαθήματα της Ακαδημίας Santiago de Compostella στην Ισπανία με τον Jose Tomas.

Το 1975 ο Νότης Μαυρουδής εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα και από αυτή τη χρονιά δίδαξε κλασική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο. Τα έτη 1975, 1977 και 1979 έδωσε ρεσιτάλ στο Φεστιβάλ Κλασικής Κιθάρας του Esztergom της Ουγγαρίας. Το 1978 πήρε μέρος στο διεθνές Φεστιβάλ Πολιτικού Τραγουδιού στο Ανατολικό Βερολίνο και στο 11ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στην Αβάνα της Κούβας.

Ως συνθέτης και σολίστ έχει δώσει πολλά ρεσιτάλ σε πολλές χώρες, όπως Ελλάδα, Ιταλία, Φινλανδία, Ελβετία, Γερμανία, Ουγγαρία, Αυστρία και Κούβα.

Ως καθηγητής στο Εθνικό Ωδείο Αθήνας, ο Νότης Μαυρουδής είχε μαθητές αρκετούς δημοφιλείς καλλιτέχνες όπως οι Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Σωκράτης Μάλαμας, Παναγιώτης Μάργαρης, Γιώργος Μελάς, Λάμπρος Ντούσικος, Δημήτρης Σωτηρόπουλος, κ.ά.

Από το 1994 ανέλαβε καθήκοντα προέδρου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού και από το 1995 ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής στο διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας.

Η πορεία του στη δισκογραφία

Ο Νότης Μαυρουδής μπήκε στη δισκογραφία το 1964 με τα τραγούδια «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» και «Τα γιορτινά σου φόρεσε», σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Ζωγράφο. Το 1966 έγραψε μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Το 1968 μελοποίησε το έργο του «Άσμα ηρωϊκό» του Οδυσσέα Ελύτη και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, που είναι ένα λαϊκό ορατόριο για φωνή-χορωδία και ορχήστρα.

Το 1976 κυκλοφορεί ο δίσκος «Ζωγραφιές» απ’ τον Θεόφιλο σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου, εμπνευσμένους από τις ζωγραφιές του Θεόφιλου.

Το 1977, μελοποιεί ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι στον δίσκο «Παιδί της Γης».

Το 1985 κυκλοφορεί ο δίσκος «Έρως ανίκατε μάχαν» σε ποίηση του Ηλία Πετρόπουλου.
Από το 1990 έχει γράψει τραγούδια για Παιδική Χορωδία, και συνεργάζεται με την Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου.

Το 1998 κυκλοφόρησαν οι δίσκοι με μουσική για τις θεατρικές παραστάσεις «Όλιβερ Τουίστ» (με μουσική και τραγούδια του για την παράσταση του «Θιάσου 81»), και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» (με μουσική και 3 τραγούδια, για την παράσταση της ομώνυμης τραγωδίας από τον Θίασο «Θυμέλη»).

Μεταξύ 1999-2008 ηχογράφησε μαζί με τον μαθητή του Παναγιώτη Μάργαρη τη βραβευμένη σειρά «Cafe de l’ art», στην οποία διασκεύαζαν γνωστά τραγούδια από το ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο, για δύο κιθάρες.

Στο ίδιο πνεύμα, το 2018 ξεκίνησε τη σειρά «Café Latino» με τον Γιώργο Τοσσικιάν.
Το 2019 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις IANOS το έργο «Άγρυπνο φεγγάρι, Μελοποιημένοι Έλληνες ποιητές από τον 19ο και τον 20ό αιώνα».

Το 1999 κυκλοφορεί ο δίσκος «Λούνα Πάρκ», με την Παιδική Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου και συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα. Το 2002 γράφει τραγούδια για γυναικείες φωνές, στον δίσκο «Στην ηχώ του έρωτα», στον οποίον συμμετέχουν μεγάλα ονόματα όπως η Χάρις Αλεξίου, η Γλυκερία, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Έλλη Πασπαλά.

Το 2006 γράφουν με τον Ηλία Κατσούλη τραγούδια που «αφηγούνται» τις ιστορίες μεγάλων ελλήνων καλλιτεχνών (Γρ. Μπιθικώτσης, Στ. Χασκήλ, Ρόζα Εσκενάζυ, Μαρίνα Νίνου, Φλέρυ Νταντωνάκη, Σωτηρία Μπέλλου κ.ά.) και κυκλοφορούν στον δίσκο «Carte Postale».

Ο Νότης Μαυρουδής έχει συνεργαστεί με σπουδαίους ποιητές όπως ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιάννης Κακουλίδης, ο Ηλίας Πετρόπουλος, ο Άκος Δασκαλόπουλος, Μάνο Χατζιδάκι, και τραγουδιστές όπως Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Γιώργο Ζωγράφο, Αρλέτα, Πόπη Αστεριάδη, Ελένη Βιτάλη, Γιώργο Μουφλουζέλη, Γιάννη Σαμσιάρη, Νένα Βενετσάνου, Πέτρο Πανδή, Κώστα Θωμαΐδη, Σταμάτη Κραουνάκη, Τάνια Τσανακλίδου, Μανώλη Μητσιά, Χάρις Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Γλυκερία, Παντελή Θαλασσινό, Έλλη Πασπαλά, Αναστασία Μουτσάτσου κ.ά.

«Πρώτη Φορά», «Σταμάτησε Του Ρολογιού Οι Δείκτες» και «Άναψε Καινούργιο Μου Φεγγάρι» ήταν ορισμένα από τα τραγούδια που σφράγισε με την ερμηνεία της η Ρένα Κουμιώτη.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών την Κυριακή 3 Απριλίου η τραγουδίστρια Ρένα Κουμιώτη.

Η είδηση έγινε γνωστή μέσα από μια ανάρτηση στον επίσημο λογαριασμό της στο Facebook.

«H Ρένα Κουμιώτη δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε σήμερα ξημερώνοντας Δευτέρα 3 Απριλίου 2023 ύστερα από δύο μήνες προσωπικής μάχης με τη ζωή», αναφέρεται.

Διαφήμιση

«Η μεγάλη ερμηνεύτρια όμως θα ζει πάντα ανάμεσά μας με τα τραγούδια της. Όσοι είχαμε τη μέγιστη τιμή, να τη ζήσουμε από κοντά, γνωρίσαμε το ήθος, την ψυχή, τη σεμνότητα και την αξιοπρέπειά της. Μια μεγάλη κυρία έφυγε αλλά θα είναι πάντα εδώ. Δεν σταματούν έτσι “του ρολογιού οι δείκτες”…», σημειώνεται.

Η Ρένα Κουμιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα, στη Νέα Ιωνία στις 3 Μαΐου 1941. Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες. Ο πατέρας της Σμυρνιός, η μάνα της Κωνσταντινοπολίτισσα.

Το 1968 εμφανίστηκε στην «Απανεμιά» μαζί με τον Μανώλη Μητσιά, που μόλις είχε κατέβει από τη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε περάσει μήνας από και κάποιο βράδυ την ακούει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και της προτείνει να τραγουδήσει με τον Γιάννη Πουλόπουλο στο δίσκο «Ο Δρόμος» που ετοίμαζαν μαζί με τον Μίμη Πλέσσα.

Το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε η Ρένα Κουμιώτη ήταν το «Δώσε Μου Το Στόμα Σου» – το γνωστό «Χελιδονάκι». Και μετά το «Πρώτη Φορά».

Από την «Απανεμιά» βρίσκεται ξαφνικά να εμφανίζεαι με τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον Στράτο Διονυσίου και τον Λευτέρη Μυτιληναίο στο «Καν-Καν».

Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο θέατρο «REX» στη θεατρική μεταφορά του «Δρόμου».

Ακολουθούν στη δισκογραφία για τη Ρένα Κουμιώτη τραγούδια όπως το «Σταμάτησε Του Ρολογιού Οι Δείκτες», «Άναψε Καινούργιο Μου Φεγγάρι» του Μίμη Πλέσσα, ενώ συμμετείχε επίσης στους δίσκους «Ώρες» και «Θαλασσινό τριφύλλι» του Λίνου Κόκοτου.

Το επόμενο καλοκαίρι εμφανιζόταν πάλι με τον Γιάννη Πουλόπουλο στην «Αθηναία». Και μετά στα «Δειλινά» για τρεις σεζόν. Από τον Οκτώβριο του 1970 μέχρι το 1972. Εκεί και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Σταμάτης Κόκοτας, ο Χρηστάκης και ο Γιώργος Ζαμπέτας.

Το 1972, η Ρένα Κουμιώτη συνεργάστηκε με το Γιώργο Νταλάρα στο θέατρο Μπουρνέλη.

Μετά τα «Δειλινά» πήγε στη «Φαντασία». Πάλι με τον Γιάννη Πουλόπουλο στην Πλάκα, μετά ξανά στο «Καν-Καν» με τον Στράτο Διονυσίου και τον Γιώργο Ζαμπέτα.

Το 1974, πήγε στον Καναδά όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τον δεύτερο σύζυγό της.

Διαφήμιση

Το 1983 επέστρεψε στην Ελλάδα και εμφανίστηκε πάλι με το Γιάννη Πουλόπουλο, την Τζίνα Σπηλιωτοπούλου και την Αθηναϊκή Κομπανία στο «Ζυγό». Μετά στα «Ηλιοβασιλέματα» με τον Γιώργο Ζαμπέτα και τη Μαίρη Λίντα και στα «Αστέρια» με τον Σταμάτη Κόκοτα.

Το 1995, η Ρένα Κουμιώτη συνεργάστηκε με τον Μίμη Πλέσσα και από τότε έκανε μόνο συναυλίες τα καλοκαίρια και επιλεκτικές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές.

«Αχ Ελλάδα», «Απόψε Σιωπηλοί» και «Υδροχόος», είναι μερικά από τα τραγούδια στα οποία έγραψε τη μουσική η Βάσω Αλλαγιάννη.

Πέθανε η συνθέτρια, στιχουργός και τραγουδίστρια Βάσω Αλλαγιάννη, η οποία βάλει την υπογραφή της σε πολλές επιτυχίες για καλλιτέχνες όπως οι Νίκος Παπαζόγλου, Μανώλης Λιδάκης, Δημήτρης Μπάσης και άλλους.

Η είδηση του θανάτου της έγινε γνωστή από τη Χάρις Αλεξίου, η οποία έγραψε στο Instagram:

«Έφυγε ήσυχα στον ύπνο της. Αυτή η γυναίκα που ήταν τόσα πολλά πράγματα.
Η “Svarno”. Που έγραφε τραγούδια. Που θεράπευε με Reiki. Που συμβούλευε με αυτογνωσία. Που αγαπούσε με πάθος. Που κάπνιζε πολύ. Που έραβε. Που έπλεκε. Που μας μάλωνε να ξυπνήσουμε. Που γελούσε σαν μωρό. Που τραγουδούσε. Που ταξίδευε πολύ. Που μας γέμιζε δώρα.

Η Βάσω Αλλαγιάννη που την τραγούδησα κι εγώ με τους στίχους του Ρασούλη και τους δικούς της στον Ζαμπέτα όπως την τραγούδησαν και τόσοι άλλοι. Η “Svarno” η φίλη μου και master μου στο Reiki. Έφυγε ήσυχα στον ύπνο της για να αναπαυτεί για πάντα».

Πλάι στο Μάνο Λοίζο αλλά και αργότερα στο Νότη Μαυρουδή, η Βάσω Αλλαγιάννη έμαθε μουσική και άρχισε να γράφει τα δικά της τραγούδια. Ακούγοντας τα τραγούδια αυτά οι δάσκαλοι αλλά και εμπνευστές της, την παρακίνησαν να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.

Αξίζει να σημειωθεί πως μέσα σε εκείνα τα πρώτα τραγούδια που έγραψε υπήρχαν διαμάντια όπως ο «Γλάρος», το οποίο ερμήνευσε αργότερα ο Μανώλης Λιδάκης.

Η πρώτη δισκογραφική δουλειά της είχε τρομερή απήχηση στο κοινό.

Ήταν το «Χαράτσι» (1982), όπου σε στίχους του Μανόλη Ρασούλη έγραψε τον «Υδροχόο» και το «Λεμόνι στην Πορτοκαλιά», για τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου.

Η μεγάλη επιτυχία του τρίπτυχου Βάσως Αλλαγιάννη, Μανώλη Ρασούλη και Νίκου Παπάζογλου έφερε ακόμη δύο δίσκους, τα «Σύνεργα» (1990) και το «Στο Λυκαβηττό» (1991), με το τραγούδι «Αχ Ελλάδα» να γίνεται ο ύμνος που αγγίζει την ψυχή του σύγχρονου Έλληνα.

Η Βάσω Αλλαγιάννη καταξιωμένη πλέον, συνεργάστηκε δισκογραφικά με το Μανώλη Λιδάκη («4 Κύκλοι Τραγουδιών», 1995), τη Βούλα Σαββίδη («Το Φίλημα Του Χρόνου» 1992), την Πίτσα Παπαδοπούλου («Με Τα Μάτια Κλειστά», 1994, με το τραγούδι «Πού Πάει Η Αγάπη Όταν Φεύγει»), τον Σταύρο Λογαρίδη («Ονειρεμένες Πολιτείες», 1996), τη Χαρούλα Αλεξίου («Παράξενο Φως», 2000), το Δημήτρη Μπάση («Μιλάω Χρόνια», 2000) και άλλους. Από το 1992 έγραφε η ίδια και τους στίχους.

Τα τραγούδια της έχουν γίνει σημεία αναφοράς στην ελληνική δισκογραφία, με αποτέλεσμα να συμπεριλαμβάνονται στο ρεπερτόριο ζωντανών εμφανίσεων ερμηνευτών και από τις δύο όχθες του ελληνικού τραγουδιού.

Στη συνέχεια, η Βάσω Αλλαγιάννη κυκλοφόρησε το δίσκο «Svarno», ο οποίος αποτέλεσε μια προσωπική εξομολόγηση.

«Κλείνοντας 22 χρόνια με τα τραγούδια μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να ηχογραφήσω κάποιες μουσικές μου. Μερικές από αυτές είναι από παλαιότερα τραγούδια μου. Κάποιες άλλες τις έγραψα πρόσφατα, για αυτό τον δίσκο, με το όνομα “Svarno”. Ο δίσκος περιέχει δεκαεφτά κομμάτια και σε δύο από αυτά, εν είδος τραγουδιού, για πρώτη φορά ηχογραφείται η φωνή μου, στο “Βοτσαλάκι” και στο “Πολυαγαπημένε μου”» είχε πει η ίδια για το δίσκο.

Η Βάσω Αλλαγιάννη είχε παρουσιάσει τη δουλειά της στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με σημαντικότερη στιγμή τη συναυλία στο Λυκαβηττό με το Μανόλη Ρασούλη.